Afgelopen september heb ik de knoop doorgehakt: ik wil verhuizen naar het buitenland. Het heeft mij altijd wel leuk geleken om ergens in een klein en knus, kleurrijk huisje te wonen. Daarom heb ik in januari mijn baan opgezegd en ben ik de volgende maand verhuisd naar een huisje in de bergen.
Helaas kon ik niet permanent stoppen met werken, daar ben ik nog te jong voor. Nadat ik de keuze had gemaakt om te emigreren ben ik gaan zoeken naar een baan binnen mijn specialisatie in het land waar ik zou gaan wonen. Maar waar ging ik heen?
Land van mijn keuze
Het begon al gauw te dagen: ik moest naar Andorra. In een ver verleden had ik al een jaar van mijn leven doorgebracht in Spanje. Andorra heeft als voertaal Catalaans en heeft ook die cultuur overgenomen, dus ik was al bekend met de gebruiken en de taal.
Dit is voor de lezers die niet bekend zijn met Andorra: Andorra is een onafhankelijke dwergstaat op de grens tussen Frankrijk en Spanje, het ligt dus in de Pyreneeën. Omdat ik altijd al in een berghuisje wilde wonen was dit de perfecte uitkomst.
En het werd al helemaal geweldig toen ik online mijn zoektocht naar een baan in de omgeving van mijn nieuwe woonplaats ging zoeken: die was namelijk zo gevonden. Ik kon per 1 maart aan de slag als parkbewaker! Wat een geluk dat ik biologie heb gestudeerd.
Eerste indrukken
Op 12 februari was het zo ver: ik ging verhuizen naar Andorra. Ik had mijn huis in Leiden binnen een mum van tijd verkocht en kon mezelf volledig richten op mijn nieuwe uitdaging. Ik reserveerde op tijd een taxi Leiden goedkoop, want ik reisde altijd met dit taxibedrijf naar Schiphol. Altijd wanneer ik terugkwam van een zakenreis of vakantie reserveerde ik bij LTC Taxi een Schiphol taxi Leiden en wist ik dat ik goed thuisgebracht zou worden. Zo ook voor mijn (voorlopig) laatste reis door Nederland.
Eenmaal aangekomen op het vliegveld van Toulouse begon het dagen: er was geen weg terug meer. Ik pakte een taxi vanaf het vliegveld naar Andorra, mijn nieuwe huis. Wat had ik er veel zin in! Nederland was niks in vergelijking met het prachtige landschap waar ik nu doorheen reed. Geen tulpenvelden, molens of treinsporen te bekennen. Ik werd omgeven door een machtig gebergte links en rechts van mij, en reed omhoog door bergpassen, om later weer door een diep dal naar beneden te glijden. Ik vond het heerlijk.
Nadat ik mijn tassen had uitgepakt in mijn nieuwe stekje kon ik mijn familie in Nederland op de hoogte stellen van mijn situatie. Mijn moeder gaf aan dat ze me zo veel als mogelijk thuis wilde hebben en mij veel succes wenst met mijn nieuwe uitdaging.
Tijd om mijn Catalaans bij te spijkeren!
